وَحَدَّثَنَا سُرَيْجٌ، ثنا أَبُو حَفْصٍ الْأَبَّارُ، جَمِيعًا عَنْ مَنْصُورٍ، عَنْ هِلَالِ، عَنْ فَرْوَةَ بْنِ نَوْفَلٍ الْأَشْجَعِيُّ، قَالَ : كُنْتُ جَارًا لِخَبَّابٍ فَخَرَجْنَا يَوْمًا مِنَ الْمَسْجِدِوَهُوُ آخِذٌ بِيَدِي فَقَالَ : «يَا هَنَاهْ تَقَرَّبَ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَجَلَّ مَا اسْتَطَعْتَ فَإِنَّكَ لَنْ تَتَقَرَّبَ إِلَيْهِ بِشَيْءٍ أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ كَلَامِهِ، يَعْنِي : الْقُرْآنَ».
📚 السنة لعبدالله بن أحمد بن حنبل | ٩٤
فروة کوڕی نوفل أشجعی دەڵێت : دراوسێی خباب بووم ڕۆژێك دەرچووین لە مزگەوت وە ئەو دەستی گرتم و فەرمووی : «هەر چەندی پێت دەکرێت لە الله عز وجل نزیك بەرەوە، بەڕاستی تۆ بە هیچ شتێك لە الله عز وجل نزیك نابیتەوە کە خۆشەویستر بێت لە لای وەك لە وتەکانی، واتە : قورئان».
ليست هناك تعليقات