إني أحسبك شيطانا إني أحسبك شيطانا بل أنت شيطان

حَدَّثَنِي عُثْمَانُ بْنُ أَبِي شَيْبَةَ، قَالَ كُنْتُ عِنْدَ سُفْيَانَ بْنِ عُيَيْنَةَ أَنَا وَأَبُو بَكْرٍ وَأَبُو مُحَمَّدٍ يَعْنِي أَخَوَيْهِ عَبْدَ اللَّهِ وَقَاسِمًا «فَسَأَلَهُ مَنْصُورُ بْنُ عَمَّارٍ عَنِ الْقُرْآنِ، : مَخْلُوقٌ؟

فَأَنْكَرَ سُفْيَانُ مَا سَأَلَهُ عَنْهُ وَغَضِبَ وَاشْتَدَّ غَضَبُهُ وَقَالَ لَهُ سُفْيَانُ : إِنِّي أَحْسِبُكَ شَيْطَانًا إِنِّي أَحْسِبُكَ شَيْطَانًا، بَلْ أَنْتَ شَيْطَانٌ».

فَقِيلَ : «يَا أَبَا مُحَمَّدٍ إِنَّهُ صَاحِبُ سُنَّةٍ وَإِنَّهُ..، فَأَبَى وَأَنْكَرَ مَا سَأَلَ عَنْهُ».

📚 السنة لعبدالله بن أحمد بن حنبل | ١٢٣

بۆی باسکردم عثمان کوڕی أبي شیبة وتی : لە لای سفیان کوڕی عیینة بووم من و أبو بکر و أبو محمد، واتە : دوو براکەی عبد الله و قاسم، «جا منصور کوڕی عمار پرسیاری لێکرد دەربارەی قورئان : مەخلوقە؟ 

سفیان ئینکاری لێکرد لەوەی پرسیاری لێکرد دەربارەی، وە تووڕە بوو وە توڕەییەکەی زیاتر بوو، وە سفیان پێی وت : من حسابی شەیتانێکت بۆ دەکەم، من حسابی شەیتانێکت بۆ دەکەم، بەڵکو تۆ هەر شەیتانیت».

جا وتیان : «ئەی باوکی محمد ئەو خاوەنی سوننەتە، وە ئەو... بەڵام ئەو ڕەتیکردەوە و ئینکاری ئەوەی کرد کە پرسیاری لێکرد دەربارەی».