فأنكر ابن عيينة ما سأله وغضب غضبا شديدا
حَدَّثَنِي أَبُو بَكْرِ بْنُ أَبِي شَيْبَةَ، قَالَ كُنْتُ عِنْدَ سُفْيَانَ بْنِ عُيَيْنَةَ جَالِسًا أَنَا وَعُثْمَانُ، أَخِي، «فَسَأَلَهُ مَنْصُورُ بْنُ عَمَّارٍ عَنِ الْقُرْآنِ، أَمَخْلُوقٌ».
فَأَنْكَرَ ابْنُ عُيَيْنَةَ مَا سَأَلَهُ وَغَضِبَ غَضَبًا شَدِيدًا وَقَالَ : «إِنِّي أَحْسِبُكَ شَيْطَانًا، وَأَنْكَرَ ابْنُ عُيَيْنَةَ مَا جَاءَ بِهِ مَنْصُورٌ».
📚 السنة لعبدالله بن أحمد بن حنبل | ١٢٢
بۆی باس کردم أبو بکر کوڕی أبي شیبة وتی : لە لای سفیان کوڕی عیینة دانیشتبووم من و عثمان ـی برام، منصور کوڕی عمار «پرسیاری لێکرد دەربارەی قورئان، ئایا مەخلوقە؟».
ابن عیینة ئینکاری پرسیارەکەی لێکرد، وە تووڕە بوو بە تووڕە بوونێکی زۆر توند و فەرمووی : «من حسابی شەیتانێکت بۆ دەکەم، وە ابن عیینة ئینکاری ئەوەی کرد کە منصور پێی هاتبوو».