صلى بنا ابن الزبير في يوم عيد في يوم جمعة أول النهار ثم رحنا إلى الجمعة
عَنْ عَطَاءِ بْنِ أَبِي رَبَاحٍ قَالَ : «صَلَّى بِنَا ابْنُ الزُّبَيْرِ فِي يَوْمِ عِيدٍ فِي يَوْمِ جُمُعَةٍ أَوَّلَ النَّھَارِ ، ثُمَّ رُحْنَا إِلَى الْجُمُعَةِ ، فَلَمْ يَخْرُجْ إِلَيْنَا ، فَصَلَّيْنَا وُحْدَانًا. وَڪَانَ ابْنُ عَبَّاسٍ بِالطَّائِفِ ، فَلَمَّا قَدِمَ ذَڪَرْنَا ذَلِڪَ لَهُ ، فَقَالَ : أَصَابَ السُّنَّةَ».
📚 رواه أبو داود | ١٠٧١
عطاء ڪوڕی أبی رباح دەڵێ : «عبداللە کـوڕی الزبیر لە سەرەتای ڕۆژەوە نوێژی جەژنی بۆ کـردین کە ڕۆژی جمعە ـش بوو ، پاشان چووین بۆ نوێژی جمعە ، نەهاتە دەرەوە بۆ لامان نوێژی جمعە ـمان بۆ بڪات ، ئیتر هەرکـێ بۆ خۆی نوێژی نیوەڕۆی ڪرد. ئەوڪات عبداللە ڪوڕی عباس لە طائف بوو ڪمکـاتێک هات بۆ مکــە ئەم بابەتەمان بۆ گێڕایەوە ، ووتی : تەواوە سوننەتی پێــکــاوە».